Kot domowy (Felis domesticus) jest metabolicznie przystosowany do niskowęglowodanowych diet dostarczających w tej postaci około 2% energii metabolicznej (ME). Uwaruknowania te ograniczają stopień wykorzystania węglowodanów przez koty w porównaniu z gatunkami wszystkożernymi. Wysokie spożycie węglowodanów i ich nadmiar wiązane są z określonymi chorobami, ale brakuje dowodów na związek przyczynowo-skutkowy. Z uwagi na zróżnicowanie źródeł węglowodanów, przetwarzania, interakcji między składnikami oraz statusu zdrowotnego kotów, wprowadzenie ujednoliconych standardów dotyczących nadmiaru węglowodanów nie jest możliwe. Chociaż publikowane są zalecenia ograniczania węglowodanów do 4-8 g/100 kcal ME, nie ma dowodów na to, że wyższy ich poziom oznacza nadmiar.