Liczba mitów wokół składników używanych w karmach dla zwierząt jest praktycznie niezmierzona. Dla wykształconych w dziedzinie żywienia lub medycyny wydają się one nie mieć żadnej wartości. Pomimo tego, jest kilka głeboko zakorzenionych nieporozumień graniczących z “miejską legandą”, które wydają się mieć większy od innych wpływ emocjonalny. Z perspektywy autora i jego 20 letniego doświadczenia w opracowywaniu karm dla zwierząt, mity te były tak dominujące, że zmieniły kierunek rozwoju produktów, nie zawsze z korzyścią dla zwierząt lub właścicieli. Te błędnie oceniane kategorie skłandików są często widoczne na spotykanej na opakowaniach liście “Nie Zawiera”. Są one często oskarżane o bycie tanimi, szkodliwymi, czy wręcz toksycznymi i obejmują “Produkty Uboczne”, “Sztuczne Konserwanty”, oraz “Zboża”, takie jak kukurydza, czy pszenica. Oczywiście, istnieją inne powszechne mity. Wśród nich są: Kwas cytrynowy wywołuje wzdęcia; sól jest stosowana jako aromat; uśpione zwierzęta kończą w mączce mięsno- kostnej; karagen i selenin sodu są karcynogenami; witamina Ke/menadion prowadzi do niewydolności nerek; pulpa buraczana powoduje “czerwoną sierść”; składniki pochodzenia dzikiego, wolnowybiegowego i organiczne są bardziej odzywcze, niż mięso z farm przemysłowych i ta lista ciągnie się w nieskończoność. Produkty uboczne, konserwanty i zboża wydają się być oceniane znacznie surowiej niż na to zasługują. Co wiemy o tych składnikach, jakie ziarno prawdy jest zawarte w tych mitach i czy cokolwiek można zrobić, aby skorygować sytuację?